Η κατασκήνωση στην κεντρική πλατεία της Μαδρίτης αποτελεί το επίκεντρο μιας παράξενης διαδικασίας η οποία εδώ και μερικές ημέρες βρίσκεται σε εξέλιξη. Χιλιάδες αγανακτισμένοι πολίτες ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, θρησκευτικού δόγματος, φύλου ή ηλικίας, πραγματοποιούν μία «Παράσταση Αγανάκτησης», αντιδρώντας στον τρόπο που μεθοδεύουν οι κυβερνήσεις την περιβόητη έξοδο από την κρίση.
Στην Βαρκελώνη η κατασκήνωση των αγανακτισμένων έχει στηθεί στην Πλατεία Καταλονίας. Η αλήθεια είναι πώς εντός της πλατείας έχουν οργανωθεί τρείς μικρότερες πλατείες. Την πρώτη την αποκαλούν «Πλατεία Ταχρίρ». Μία σαφής αναφορά σε αυτά που συμβαίνουν στην Βόρειο Αφρική και αλλού στη Μέση Ανατολή. Την δεύτερη την ονόμασαν «Πλατεία Ισλανδίας», αφού αυτή μικρή βόρεια χώρα ήταν η πρώτη που κατέρρευσε μην αντέχοντας στην «Τοξικότητα» του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος.
Την Τρίτη Πλατεία την ονομάζουν «Πλατεία Παλαιστίνης», αφού ο άλυτος πολιτικός γρίφος της Μέσης Ανατολής επανέρχεται (δριμύτερος μάλλον) στην επικαιρότητα με ότι συμβαίνει στην Συρία, με τις παγκόσμιες αλλαγές των συσχετισμών, με την μόλις πρόσφατη αλλαγή στην λογική της αμερικανικής διπλωματίας η οποία ζητά (επικοινωνιακά έστω) Παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα προ του 1967 και βεβαίως μετά και την εθνική συμφιλίωση εντός Παλαιστίνης, μεταξύ της Φάταχ και της Χαμάς.
Εκεί στις τρείς μικρές πλατείες στο κέντρο της Βαρκελώνης λειτουργούν ομάδες εργασίας από πολίτες, όπως και στην Puerta Del Sol στην Μαδρίτη. Συζητούν, τσακώνονται, ανταλλάσουν γνώμες, μιλούν μεταξύ τους, όλοι αγανακτισμένοι από την θεσμική λιτότητα, την κυβερνητική διαφθορά, τον μονομερή καταμερισμό των οικονομικών μέτρων σε βαρών των αδυνάμων, την κατάργηση του κοινωνικού κράτους.
Στην διπλανή Πορτογαλία, το ιβηρικό Μνημόνιο άρχισε και εκεί να προκαλεί μαζικές αντιδράσεις. Τα κόμματα μπορεί να συναινούν στην αποδοχή των όρων της τρόικα αλλά οι πολίτες όχι.
Οι δημοσιογράφοι παρατηρούν αμήχανοι και τα κράτη παρακολουθούν με έκδηλη ανησυχία. Το «κίνημα των αγανακτισμένων» διαδίδεται με «ταχύτητες μεγάλες» μέσω του Διαδικτύου. Οι πολίτες συντονίζονται και συνομιλούν. Πρόκειται για δύο δραστηριότητες οι οποίες «ενοχλούν» αφάνταστα τους μηχανισμούς διακυβέρνησης. Τα θεσμικά κόμματα στην Ιβηρική δεν συμμετέχουν αλλά διερωτώνται και προφανώς ετοιμάζουν την δική τους «διείσδυση» αντιλαμβανόμενα πώς αυτή η πολιτική δυναμική μπορεί και να είναι «χρήσιμη» αν την ενσωματώσουν αλλά κατανοούν πώς αν αυτή δυναμική συνεχιστεί τότε ενδεχομένως να αποβεί και μοιραία για τα πολιτικά συστήματα που εκπροσωπούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου