Αξιοποίηση, ναι. Εκποίηση; Οχι!

Γράφει ο Νίκος Χατζηνικολάου OΙ ΕΝΤΟΝΕΣ πιέσεις της τρόικας προς την ελληνική κυβέρνηση για ταχεία πρόοδο των αποκρατικοποιήσεων και γενικότερα για εκποίηση δημόσιας περιουσίας, σε μια περίοδο που οι αξίες στη χώρα μας βρίσκονται στο ναδίρ, προκαλούν εύλογα ανησυχία και προβληματισμό. Οι δανειστές μας βλέποντας τη φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων να εξαντλείται, αλλά και τα περιθώρια νέων περικοπών και μειώσεων στα εισοδήματά τους να στενεύουν απελπιστικά, προσπαθούν να εξασφαλίσουν έσοδα από τον έλεγχο των «ασημικών»του κράτους μας, τα οποία στις τρέχουσες εξευτελιστικές αποτιμήσεις τους «εγγυώνται» σημαντικές μελλοντικές υπεραξίες. Η ΝΕΑ ελληνική κυβέρνηση, υπό τον Αντώνη Σαμαρά, καλείται να αποκρούσει τις πιέσεις αυτές και να λειτουργήσει με τον ψύχραιμο, διαφανή και αποτελεσματικό εκείνο τρόπο που θα εξασφαλίζει αφενός την καλύτερη δυνατή αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, προς όφελος της χώρας και των πολιτών της και αφετέρου τη διατήρηση υπό κρατικό έλεγχο των στρατηγικών τομέων οικονομικής δραστηριότητας, που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με την εθνική κυριαρχία. Είναι προφανές για παράδειγμα ότι η εκμίσθωση, έστω και μακροχρόνια, ορισμένων δραστηριοτήτων είναι σαφώς προτιμότερη από την οριστική εκποίηση υποδομών, εγκαταστάσεων ή δημόσιας γης. ΚΑΝΕΙΣ δεν αντιλέγει στην αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας. Και ελάχιστοι είναι αυτοί που δεν δέχονται ότι το κράτος είναι συνήθως κακός επιχειρηματίας. Υπάρχουν, όμως, έξυπνες ιδέες και έντιμες λύσεις που μπορούν να εξασφαλίσουν αυτό που εκ πρώτης όψεως μοιάζει ακατόρθωτο: και την πίττα –σχεδόν- ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο... Μια τέτοια πρόταση έστειλε στον πρωθυπουργό και στους αρχηγούς των άλλων δύο κομμάτων που μετέχουν στην κυβέρνηση ο διαπρεπής συνταγματολόγος, καθηγητής της Νομικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Κώστας Χρυσόγονος. Ιδού πώς τη συνοψίζει ο ίδιος: «ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ πιέζεται από τους δανειστές του να προχωρήσει σε άμεση εκποίηση περιουσιακών του στοιχείων, η οποία λόγω του δυσμενούς μακροοικονομικού περιβάλλοντος (''συντεταγμένη χρεωκοπία'') και του περιορισμένου αγοραστικού ενδιαφέροντος θα καταλήξει σε λεηλασία του δημόσιου πλούτου. Για να αποφευχθεί αυτό, η ελληνική πλευρά θα μπορούσε να αντιπροτείνει ένα σύνθετο σχήμα, με άξονα το ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του ελληνικού Δημοσίου), ως εξής: Το Δημόσιο να εισφέρει στο ΤΑΙΠΕΔ ακίνητα αντικειμενικής αξίας και/ή μετοχές δημοσίων επιχειρήσεων λογιστικής αξίας συνολικού ύψους κατά προσέγγιση 50 δισ. ευρώ. Το μετοχικό κεφάλαιο του ΤΑΙΠΕΔ να διαιρεθεί σε 250 εκατ. προνομιούχες μετοχές άνευ ψήφου, αξίας 100 ευρώ η καθεμιά, και μία κοινή μετοχή. Η μοναδική κοινή μετοχή παραμένει στην κατοχή του Δημοσίου, ενώ οι προνομιούχες διατίθενται σε δημόσια εγγραφή με εισαγωγή κεφαλαίων από το εξωτερικό (για να μη θιγεί η ρευστότητα του εγχώριου τραπεζικού συστήματος). Το προϊόν της εγγραφής (25 δισ. ευρώ) θα χρησιμοποιηθεί αποκλειστικά για την αγορά ελληνικών ομολόγων στη δευτερογενή αγορά. Δεδομένου ότι σήμερα κυκλοφορούν (μετά το PSI+) ομόλογα ονομαστικής αξίας περίπου 100 δισ. ευρώ, τα οποία διαπραγματεύονται στο 15%-18% της ονομαστικής τους αξίας, το ποσό των 25 δισ. αρκεί για να υποβληθεί δημόσια προσφορά στην τιμή περίπου των 25 λεπτών ανά ευρώ, σημαντικά υψηλότερη από την τρέχουσα, και να επαναγορασθεί (και ακυρωθεί) χρέος σχεδόν 100 δισ. Οι προνομιούχες μετοχές του ΤΑΙΠΕΔ θα διακρίνονται σε δύο υποκατηγορίες. Στην πρώτη θα ενταχθούν όσοι επενδυτές επιθυμούν φορολογική ''αμνηστία'' για την προέλευση των κεφαλαίων τους που θα εισπράττουν χαμηλό μέρισμα, π.χ. 1%. Η εξαγγελία της μετοχοποίησης του ΤΑΙΠΕΔ θα συνοδευθεί από ένα μαζικό κύμα ασκήσεως διώξεων, καταλογισμού φόρων, προστίμων κ.λπ. σε όσο το δυνατόν περισσότερα πρόσωπα που εξήγαγαν κεφάλαια στο εξωτερικό χωρίς να δικαιολογείται το ''πόθεν έσχες'' από τις δηλώσεις φορολογίας εισοδήματος, προκειμένου να εξωθηθούν στην αγορά μετοχών. Στη δεύτερη από τις υποκατηγορίες προνομιούχων μετοχών θα συμπεριληφθούν όσοι επενδυτές δεν ενδιαφέρονται για φορολογική αμνηστία, προφανώς επειδή δικαιολογούν το ''πόθεν έσχες''. Αυτές θα αποφέρουν υψηλό ετήσιο μέρισμα, π.χ. 10% του καταβεβλημένου κεφαλαίου, που θα αποτελεί και το βασικό κίνητρο αγοράς των μετοχών. Για να διασφαλισθεί η καταβολή των μερισμάτων, το ελληνικό Δημόσιο θα εισφέρει στο ΤΑΙΠΕΔ κάποιο ποσοστό από τις εισπράξεις ενός συγκεκριμένου και αποδοτικού φόρου (π.χ. του ειδικού φόρου κατανάλωσης των πετρελαιοειδών). Ούτως ή άλλως, με ένα μέσο μέρισμα της τάξης του 5%-6%, το ποσό της ετήσια καταβολής δεν θα ξεπερνά το 1,5 δισ. ευρώ ή το μισό περίπου των τόκων που καταβάλλονται σήμερα για τα κρατικά ομόλογα των 100 δισ. ευρώ που θα ακυρωθούν. Τα περιουσιακά στοιχεία που θα έχουν εισφερθεί από το Δημόσιο στο ΤΑΙΠΕΔ θα εκποιούνται σταδιακά, όταν επιτυγχάνεται για το καθένα δίκαιη τιμή (κατ’ εκτίμηση της ελεγχόμενης από το ίδιο το Δημόσιο διοίκησης) και δεδομένου ότι στο μεταξύ με τη μείωση του δημόσιου χρέους θα έχει βελτιωθεί το μακροοικονομικό περιβάλλον. Με το τίμημα της εκποίησης θα γίνεται τμηματική επιστροφή κεφαλαίου στους προνομιούχους μετόχους, έως ότου εξοφληθούν για το σύνολο της ονομαστικής αξίας των μετοχών τους, οι οποίες τότε θα ακυρωθούν. Τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία (όσα δεν εκποιηθούν) επιστρέφονται στο ελληνικό Δημόσιο. Με ένα παρόμοιο σχήμα θα μπορούσε να επιτευχθεί η άμεση βελτίωση της δημοσιονομικής εικόνας της χώρας χωρίς λεηλασία της δημόσιας περιουσίας». Η πρόταση του καθηγητή Χρυσόγονου είναι εξαιρετική. Και δεν είναι η μόνη. Υπάρχουν και άλλες, εξίσου «έξυπνες» και αποτελεσματικές. Αρκεί οι κυβερνώντες να διαθέτουν τη στοιχειώδη εκείνη πολιτική βούληση και πυγμή που απαιτείται προκειμένου και να αξιοποιήσουμε την εθνική μας περιουσία, για να μειωθεί σημαντικά το δημόσιο χρέος, χωρίς να ληφθούν νέα επαχθή μέτρα λιτότητας, αλλά και να διασώσουμε την εθνική μας περιουσία, που είναι προφανές ότι... ορέγονται διακαώς οι δανειστές μας. http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=blogitem&eid=18&id=159399